Tuesday, September 18, 2012

INTERVIEW: NEERAJ JAIN - “Fighting for the Right to Life”

India’s Anti-Nuclear Energy Peoples’ Movement

( September 16, 2012, Chennai, Sri Lanka Guardian) NEERAJ JAIN is the convenor of Lokayat, a social activist group in Pune, Maharashtra that is part of the all-India National Alliance of Anti-Nuclear Movements (NAAM). Jain, who trained in electrical engineering, is the author of Nuclear Energy: Technology from Hell (Aakar Books, Delhi 2012). He was interviewed by B. Skanthakumar on 5 September 2012, before the confrontation five days later during fuel-loading of the Koodankulam nuclear reactor, in which one fisherman was shot dead and dozens were injured, sparking strikes and agitations across Tamil Nadu, including in Chennai, Coimbatore, Erode and Thootukudi.

What is the background to the upsurge of peoples’ movements against nuclear energy in India today?

The Indian National Congress-led government is going for nuclear energy in a big way, claiming that it is cheap, clean and safe, and the solution to the country’s energy needs.

This expansion of nuclear energy is a follow-up to the Indo-US nuclear deal [in 2008]. The Indian government agreed to buy US$150 billion worth of nuclear reactors, equipment and other materials from the United States of America (US) in return for the US inking the agreement. Indian Prime Minister Manmohan Singh's special envoy, Shyam Saran, also promised that US companies would benefit for decades from Indian orders for military equipment. The quid pro quo was for the US to modify its laws and allow India to engage in nuclear commerce; from which it had been blocked after its nuclear tests in 1974.

The US also lobbied with the Nuclear Suppliers Group (NSG) – which is an association of 45 countries which export uranium and nuclear technology – to grant India the waiver to engage in civilian nuclear trade, despite not having signed the Nuclear Non-Proliferation Treaty (NPT). In return, the Indian government promised the NSG countries that their companies would receive lucrative contracts in India. This was candidly admitted in an article in a leading newspaper of Maharashtra by the former chief of India’s Department of Atomic Energy, Anil Kakodkar.

This is the real reason behind the Indian government opening its doors to Western nuclear energy companies. After putting the country on sale, it is now strutting about claiming that it has become a 'nuclear super-power', in addition to its claim to having become an 'economic super-power’.

The government of India is setting up two kinds of nuclear plants.

One group consists of those that are being established all along the coastline with imported reactors, which will be among the biggest plants in the world. These so-called ‘nuclear parks’ are in Gujarat (Mithivirdi), in Maharashtra (Jaitapur), in Tamil Nadu (Koodankulam), and in Andhra Pradesh (Kovvada). There was another plant proposed in West Bengal but a powerful peoples’ movement has halted it – temporarily at least – and possibly for good. There are also plans to build a nuclear plant at Markandi (Pati Sonapur) in Orissa.

Ironically, despite the free market rhetoric of the Indian elite, there has been no competitive bidding for any of these plants. Instead, the government has allotted these plants to different foreign companies; even before the terms of the reactor contracts have been negotiated and the price finalised!

In Jaitapur – where the French company Areva is setting up the plant – 940 hectares of land has been acquired from 2,300 families. The people who owned the lands refused to sell it, and so the government stepped in and forcibly acquired it invoking British colonial-era laws that allow acquisition of land for ‘public purposes’. When the Indian Prime Minister was asked the price of the reactors, he replied that pricing issues are still “subject matters of negotiations”! These extraordinary procedures give rise to suspicion of underhand deals. The plants in Andhra Pradesh and Gujarat are to be built by US companies GE Hitachi and Westinghouse; while the Koodankulam plant in Tamil Nadu is being built by a Russian company, Atomstroyexport.

The other group of plants are the indigenous projects that are being set up by the Indian government in the interior of the country in places such as Gorakhpur (Haryana state) where four small reactors will be constructed – India only has the capacity to independently build small-scale plants – and in Chutka (Madhya Pradesh state).

The nuclear reactors to be set up at the four nuclear parks along the coast are giant-sized and will produce between 1,000 and 1,600 megawatts each. The Jaitapur plant, where six reactors of 1,650 megawatts each are to be built, is going to be the biggest nuclear plant in the world. The EPR reactors being set-up here are of unproven design and are not in operation anywhere in the world.

Nuclear energy is not a new source of energy in India though, so what accounts for the size and spread of the anti-nuclear energy movement recently?

India has for sometime had nuclear energy power plants: 20 small scale plants, mostly of 220 megawatts each, at six different locations in the country. The first Indian plant was set-up in 1969 in Tarapur near Mumbai (formerly known as Bombay).

The anti-nuclear movement in India is very old. The movement was especially strong in Kerala state, where no plants have ever been constructed because of the strength of opposition. The people of Kerala have forced the cancellation of the two plants proposed to be set up there. The construction of many other plants also saw powerful movements in opposition to them, in which protestors have died because of police violence. However, in the pre-internet age, and when the Indian media (radio and television) was under the control of the State, there was little information about these struggles. It is only receiving attention nationally and internationally now, thanks to advances in information and communications technology, as well as due to the growing strength of the movement through greater awareness of the dangers of nuclear energy among the people.

The present anti-nuclear movement should therefore be seen as a continuation of these older struggles. Many of the leading activists in the current movement such as the nuclear scientist Dr. Surendra Gadekar, and Dr. S. P. Udayakumar of the Peoples’ Movement Against Nuclear Energy (PMANE), have been active for the last 10 or 20 years, and have been involved in the past agitations against nuclear plants.

Additionally, there are several new factors which are contributing to the growing intensity of the anti-nuclear movement all over the country. These include the scale of the proposed plants along the Indian coast, which are massive even by international standards, and where the reactors are five to eight times larger than current Indian reactors; the controversial nature of the foreign companies concerned, such as Areva; and the safety record of those companies.

For example, even pro-nuclear countries such as Britain and the United States have expressed serious reservations about the design of Areva's EPR reactor, and have not given it clearance to construct such reactors in their countries. The Russian VVER-1000 reactors being constructed in Koodankulam are no better. Even the International Atomic Energy Agency (IAEA), which is a cheerleader for the nuclear industry, has expressed concerns that these reactors don't meet Western safety standards, (which is not to say that Western standards are very good). Due to the huge size of these reactors, they are far more dangerous; and the consequence of a nuclear accident would be devastating and of unimaginable proportions. Obviously, this has contributed to the intensity of the current struggles.

Furthermore, over the years, more and more information has been disseminated to the people on the dangers of nuclear energy. The effects of nuclear energy on communities near the uranium mines and existing plants is also becoming better known, including through independent surveys whose findings are now public knowledge. There is a large increase in cancer deaths and in births of deformed babies, and other health problems caused due to radiation: like diseases of old age in the young, fertility problems, spontaneous abortions, and so on.

Fishing communities are devastated: in Tarapur where once there were 700 boats, now only 20 remain. People agitating against the new nuclear plants have visited these older plants, for example the people of Jaitapur region have visited the people of villages around the Tarapur plant. And so they are aware of the health effects of nuclear plants. Consequently, there are larger numbers of people, and in different parts of the country, participating in these agitations.

Finally, the Fukushima disaster [in Japan on 11 March 2011] has had a major impact on the anti-nuclear sentiment of the people, and has strengthened the arguments of the movement. Even before the tragedy at Fukushima, the anti-nuclear energy movement in India had been quoting prominent nuclear scientists and saying that another accident at a nuclear reactor somewhere around the world would only be a matter of time, as nuclear plants are inherently prone to accidents.

The Koodankulam Nuclear Power Plant is only 250 kilometres from Sri Lanka, but even after Fukushima, the Director of Sri Lanka’s Atomic Energy Authority insisted that “nuclear power plants are the cheapest and the safest mode of generating electricity ... and [that] the probability of a nuclear accident is very rare”.

One of the most powerful propaganda arguments being given by the nuclear industry is that nuclear energy is the solution to the problems of global warming. Apart from the fact that nuclear energy is neither cheap nor safe, the reality is that it is not green too. It is true that a nuclear plant in itself does not produce greenhouse gases; however, the nuclear reactor cannot be viewed in isolation. The production of electricity by fissioning uranium depends upon a vast and complex process known as the nuclear fuel cycle, of which the nuclear reactor is only a part. And, the fact is, large quantities of fossil fuels are utilised during all the stages of the nuclear fuel cycle.

The nuclear fuel cycle starts from the mining of uranium ore; the ore is then taken to the mill to extract uranium from the ore; next, the uranium is enriched; the enriched uranium is then fissioned in the nuclear plant; the plant generates huge quantities of radioactive waste which has to be safely stored for thousands of years; and finally the reactor has to be decommissioned after it has completed its life-span of between 40 and up to 60 years.

All these processes are highly energy consuming, in which huge amounts of fossil fuels are burned. For instance, building the reactor itself requires huge amounts of cement and steel; and the manufacturing process of steel and cement releases large quantities of greenhouse gases. The worst part is that the nuclear waste generated in the reactor has to be stored for thousands of years, that is, for so long as it continues to emit significant amounts of radiation. Obviously, the safe storage of the waste is going to consume large amounts of energy – no one knows how much.

The pro-nuclear propaganda conveniently forgets the whole nuclear cycle and only focuses on the functioning of the nuclear reactor itself. Therefore, neither is nuclear energy green, nor is it the solution for the global warming crisis.

The most critical issue is that nuclear energy is not safe at all. During the process of making electricity from uranium, that is, during the entire nuclear fuel cycle – in the mining of uranium, followed by purification and enrichment, and then in the reactor itself – radiation is released at every stage into the atmosphere. The impact of this radiation on human beings is deathly: it causes cancer, mutates the reproductive genes so that children are born deformed, and also causes many other diseases.

Let us consider the nuclear reactor itself. The process of splitting uranium in nuclear reactors creates more than 200 new, radioactive elements that didn’t exist earlier in nature. The resulting uranium fuel is a billion times more radioactive than its original radioactive inventory. A regular 1,000 megawatt nuclear power plant contains an amount of radiation equivalent to that released by the explosion of 1,000 Hiroshima-sized bombs.

These radioactive elements created in the reactor have half-lives of varying length from a few seconds to thousands and tens of thousands of years. Despite all the safeguards that are in place, it is impossible to prevent leakage of some amount of these radioactive elements into the atmosphere. Some of them inevitably leak out. They leak out in gaseous form and they leak out along with the steam discharged by the reactor. In fact, nuclear power plants are officially allowed to emit a defined (‘permissible’) amount of radiation.

These elements are dispersed into the environment and will keep releasing radiation for hundreds and thousands of years. They will contaminate the water and soil, and will inevitably enter the food chain.

Now, the nuclear plant will be decommissioned after around 40 to a maximum of 60 years; but because these radioactive elements can remain in the eco-system for thousands of years, countless generations of people living in its vicinity will be poisoned by radiation, long after all trace of the power plant itself has gone.

It should be emphasised that this process cannot be undone; because radiation will be present in the air we breathe, the water we drink, and the soil we cultivate for our food. There is no known means of decontaminating our eco-system. The only option for human beings is to flee from those areas and abandon them altogether.

Turning to the issue of nuclear waste: a 1,000 megawatt nuclear power plant produces 30 tonnes of radioactive waste in a year. So, for example, the 10,000 megawatt Jaitapur plant will produce 18,000 tonnes of waste over its maximum life of six decades. This waste is the most toxic substance known to human-kind. For instance, one percent of it is plutonium, which has a half-life of 24,000 years, and so will remain radioactive for 200,000 years. It is so carcinogenic that less than one-millionth of a gram, if inhaled, will cause lung cancer. The nuclear waste is so radioactive that humans cannot approach or handle it – it has to be removed by robots.

Now, how do you store this nuclear waste in such a way that humans do not come into contact with it? How do you store something that is so corrosive, that is at such high temperature, and emitting such intense radiation? How do you store nuclear waste safely for even 200 years, leave alone 200,000? How can you guarantee that the container in which the waste is stored will survive even 200 years? Material science is only 100 years old, and if you make such a container which you claim will last 200 years, how do you know that it will?

That is why around the world, the current practice is to store the waste in temporary storage sites near the reactors, either in huge cooling pools or in dry storage casks. And everywhere these storage facilities are leaking; to contaminate the environment for innumerable generations. Of course, with time, as the volume of leakage increases, so does the level of radiation.

Finally, let us consider the possibility of a major nuclear accident. Nuclear plants are inherently prone to accidents. Many nuclear scientists have emphatically stated that with nuclear technology, you can't guarantee that accidents will not take place. The event of a nuclear accident is a singular catastrophe because it affects tens of thousands of people (at the minimum), and remember, for thousands of years. So, even one such accident cannot be afforded by humanity.

The Chernobyl nuclear accident [on 26 April 1986 in present Ukraine] affected half of the globe. A study published by the New York Academy of Sciences in 2009 estimates that 1,000,000 (one million) people have died worldwide over the period 1986-2004 due to diseases caused by radiation releases from this disaster. And this number will keep increasing in the years to come.

In the case of Fukushima, a greater tragedy was averted because much of the radiation was dispersed over the sea. Even then, recent studies in Tokyo, which is around 240 kilometres from the site of the nuclear accident, have shown that radiation from Fukushima has contaminated that city and the millions who live and work in it. Independent scientists from Europe and the US have estimated that there will be at least a million cancers in Japan over the next 30 years as a direct result of the accident at the Fukushima nuclear power plant. Radiation has spread from Japan to around the world; traces have been detected as far away as in Switzerland and the US.

India, which is far more populous than the former Soviet Union and Japan, has not even been able to cope with the Bhopal Gas disaster [the leak of methyl isocyanate gas on 2-3 December 1984 in Bhopal in Madhya Pradesh state believed to have caused at least 20,000 deaths and injury to around 570,000], and the rehabilitation needs of those affected. How can India, or for that matter Sri Lanka, cope with a nuclear accident?

The peoples’ movement in Koodankulam is under severe repression but continues to inspire anti-nuclear struggles in the rest of India and around the world.

The anti-Koodankulam struggle is probably one of India’s largest social movements in recent years. Between 60,000 to 70,000 people have so far participated in this agitation. It is a Gandhian non-violent movement of resistance. The people mobilised are extremely well-informed of the hazards of nuclear energy. The activism and bravery of the women, in particular, has been the subject of many short films and media reports.

The villagers living around Koodankulam are well-aware of the issues because there is an existing nuclear power plant in Tamil Nadu state (in Kalpakkam). They know the health impact of the Kalpakkam nuclear plant on the people living in the nearby villages. So, the dangers and the consequences are understood. They know that pro-nuclear energy scientists are lying to them because the claims that they make for nuclear power are so absurd.

The nuclear energy lobby refuses to engage in debate with its opponents, which causes people to believe that it has something to hide. It refuses to release scientific reports on the safety of the plants; it refuses to release the site evaluation report; it refuses to conduct environmental impact assessment on the flimsy argument that the Koodankulam plant had been approved in 1988, when the law providing for environmental assessment for large projects was not in force. Yet, they claim that the plant is safe. So, how can the people in the area believe them?

The Indian government has stated that in accordance with an agreement with Russia, the Russian company building the reactor will not be liable for any accident in the reactor, implying that the Indian government will bear the health and environmental costs. If the plant is so safe, people ask, then why do the manufacturers want to indemnify themselves from liability for accidents?

Unfortunately, the massive propaganda campaign in the rest of Tamil Nadu (which is badly affected by power shortages), including deploying former Indian President and missile scientist APJ Abdul Kalam, has succeeded in convincing people living in areas far away from the plant that nuclear power energy is feasible and desirable.

The government has engaged in a smear campaign to discredit the ‘Peoples Movement Against Nuclear Energy’ in Koodankulam, describing it as funded by western non-governmental-organisations; and emphasising the Christian faith of the fisher-people at the forefront of the movement, as well as the participation of the local Catholic clergy.

The government has clamped down heavily on the protestors against the Koodankulam plant. The main site of the agitation is the village of Idinthakarai which is six kilometres from the power plant. The protestors have been virtually encircled by the police who have blocked the access roads into their village, and created bunkers using sand-bags to fortify their positions. False cases under the Indian Penal Code have been filed against more than 56,000 protestors; the charges include 'sedition' and ‘waging war against the state’. The leaders of the movement have not left the village in months, because they expect to be arrested by the police if they do so. The leaders are surrounded by several thousands who are protecting them from any attempt by the police to arrest or otherwise harm them.

The only region in the world where nuclear power plants are presently being constructed is in Asia. New plants are proposed or are under construction in China, South Korea, Bangladesh, Pakistan, and of course, India. Therefore, there is a strong need for Asian people to come together to support each other. We need to block companies in our countries that are producing components or supplying materials for the construction of nuclear plants in other countries: for instance, Japanese and South Korean companies are engaged in nuclear commerce with other Asian countries. We also need to link up with activists in Western countries. Australian people should demand that the uranium mined there not be exported for nuclear energy. We also want anti-nuclear activists from Western countries, especially scientists and legislators, to come to India and link-up with the movement here. Their solidarity can be used to counter the pro-nuclear propaganda in the mainstream media.

Nuclear energy is not a national issue – it is a global issue; because radiation and the effects of nuclear accidents do not respect state boundaries. A nuclear accident can radioactively contaminate half the globe.

The people protesting in Koodankulam are not only fighting for their health and livelihoods; they are not only fighting for the peoples’ of India; they are fighting for the right to life of the peoples’ of the entire world, and for the healthy lives of our unborn generations. It is the duty of all conscious human beings, wherever they are, to join the struggle against nuclear energy.
-----------
Source: Sri Lanka Guardian on September 16, 2012 | 11:34 AM

Sunday, September 16, 2012

படைப்பாளிகள் கையெழுத்து இயக்கம் சம்பந்தமாக என் நிலைபாடு!


கூடங்குளம் அணு உலை எதிர்ப்பு போராட்டங்கள் மீது அரசு வன்முறையை ஏவியுள்ளதை கண்டித்தும், அணு உலை எதிர்ப்பாளர்களின் கோரிக்கையை ஆதரித்தும் படைப்பாளிகள், கலைஞர்கள், பத்திரிக்கையாளர்களிடம் கையெழுத்து கேட்டு கவின்மலர் முகநூலில் அறிவித்திருந்தார். இவ்வகை அடையாளங்களில் இல்லாமல் போனாலும் அணு உலை எதிர்ப்பவன் என்ற வகையில் எனது கையெழுத்தை நானாகவே பதிவு செய்ய கேட்டேன்.

பின்னர், அவ்வறிக்கையில் கோரிக்கைகளில் பகுதியில் கீழே நீல நிறத்தில் இருக்கிற பத்தியை சேர்க்க குறிப்பிட்டேன். அது சேர்க்கப்பட்டது. அதன் பிறகும், இவ்வறிக்கையில் போராட்டத்தின் வரலாற்று சுருக்கத்தையும், அரசியல் நிலைபாட்டையும் தெளிவுபடுத்தாத பெருங்குறையை உணர்ந்து நேற்று அதை கவின்மலருக்கு முகநூல் செய்தியில் தெரிவித்து, அதற்கான பகுதியை இணைக்க கேட்டிருந்தேன். பரிந்துரைக்கிற சேர்க்கையை அனுப்ப சொன்னார் கவின்மலர். அதனடிப்படையில் அறிக்கையில் சேர்க்க இன்று நான் அனுப்பிய பகுதி கீழே சிகப்பு நிறத்தில் உள்ளது.

அதற்கு,

//நீங்களனுப்பிய குறிப்பில் வரலாற்றுத்தகவல்கள் இருந்ததால் தொடங்கிய காலத்தில் இருந்தே எதிர்த்துவரும் ஞாநி அல்லது மார்க்ஸ் யாரிடமாவது கருத்து கேட்கச் சொல்லியிருந்தார் கவிதா. அதன்படி அவருக்கு உங்கள் குறிப்பை அனுப்பியிருந்தேன். அவரிடமிருந்து வந்த பதில் இதோ..குறிப்பை சரிபாருங்களேன்.// என்று கவின்மலர் மின்னஞ்சல் அனுப்பியிருந்தார்.

அந்த மின்னஞ்சலில்: "1986-87ல் திட்டம் அறிவிக்கப்படதுமே எதிர்ப்பு தொடங்கிவிட்டது. நான் இடிந்தகரை கூட்டத்தில் பேசியதே செப்டம்பர் 22, 1987ல். எனவே 1989 என்பது தவறு." என்று ஞானி குறிப்பிட்டதாக இருந்தது. 

முதற்கட்ட போராட்டம் நடந்த காலத்தில் பங்காற்றிய என் நினைவிலிருந்து எழுதியதில் ஏற்பட்ட தகவல் பிழை என்பதை தெரிவித்திருக்கிறேன்.

அனுப்பியுள்ள சேர்க்கைக்கு குழுவின் நிலைபாடு பற்றி முகநூல் செய்தியில் கேட்ட போது முதல் மூன்று பத்திகளை சேர்க்கலாமென்று தோழர். பா.ஜெயபிரகாசம் சொன்னதாக கவின்மலர் தெரிவித்தார்.  

அதற்கு "அரசியல்கட்சிகளின் நிலைபாடு குறித்த பத்தியும் முக்கியமானதாக கருதுகிறேன். அத்தகைய நிலைபாட்டை எடுக்காத அறிக்கையில் இணைய எனக்கு விருப்பமில்லை. மற்ற பகுதிகளும் மக்களின் கேள்விகள் குறித்த முக்கியமானவை." என்ற பதிலளித்திருக்கிறேன்.

அணு உலை எதிர்ப்பு என்பது அரசியல் நிலைபாடாக கருதுகிறேன். அதனடிப்படையில் தெளிவான ஒரு பார்வையை வழங்குவது "படைப்பாளிகள், கலைஞர்கள், பத்திரிக்கையாளர்கள், செயல்பாட்டாளர்களின்" சமூகக் கடமை. அந்த வகையில் இந்த சேர்க்கையை முக்கியமாக உணர்கிறேன். அதனடிப்படையில் எனது நிலைபாடு அமைகிறது.

இக்குழுவில் யார் செயல்படுகிறார்கள் என்பதும் தெரியவில்லை. இந்த நிலையில், அனுப்பியுள்ள பகுதிகளை இணைக்காது அரசியல் நிலைபாட்டை தெளிவுபடுத்தாத அறிக்கையாக இருக்கும் பட்சத்தில் எனது பெயரை விலக்கிக்கொள்ள கேட்டுக்கொள்கிறேன்.

அணு உலையை எதிர்க்கிற எனது நிலைபாடு எப்போதும் போல தொடரும். 

- யோ. திருவள்ளுவர்

----------------------------------------------------------------------------

கவின்மலருக்கு அனுப்பியுள்ள சேர்க்கை (சிகப்பு வண்ணத்தில்) அறிக்கை:
 (போராட்டம் துவங்கிய ஆண்டு பிழை திருத்தம் செய்வதற்கு முந்தைய நிலையில்) 


"நவம்பர் 20, 1988ல் பிரதமர் திரு. ராஜீவ் காந்தி அரசு சோவியத் ரசிய சோசலிச குடியரசுடன் ஒப்பந்தம் செய்து கூடங்குளம் அணு உலை திட்டத்தை அறிவித்தது. அப்போது முதல் அத்திட்டத்தை எதிர்த்து பல்வேறு போராட்டங்கள் பல கட்டங்களாக மக்களால் நடத்தப்பட்டன. அணு உலையினால் ஏற்படுகிற கதிரியக்க ஆபத்தின் அழிவுகள் மற்றும் வாழ்வாதார பாதிப்புகள் மக்களுக்கு கவலைதருகிற முக்கிய பிரச்சனைகளாக உள்ளன. அதனால் ஆபத்தான அணு உலை திட்டத்தை கைவிட்டு, மாற்று மின் திட்டங்களை முன்னெடுக்க ஆரம்ப காலம் முதல் மக்களும், மாற்று அறிவியலாளர்களும் அரசுக்கு கோரிக்கையாக முன்வைத்து வருகின்றனர். மக்களின் நியாயமான கோரிக்கைகளையும், சனநாயகக் குரலையும் துவக்கம் முதல் அரசு கண்டுகொள்ளவில்லை. அணு உலைக்கு அடிக்கல் நாட்டும் விழாவை நடத்த முயற்சித்து மக்களின் கடும் எதிர்ப்பு காரணமாக கூடங்குளத்திற்கு செல்லாமல் மதுரையில் திரு. ராஜீவ் காந்தி அடிக்கல் நாட்டி திரும்பினார். 1987ல் கூடங்குளம் அணு உலைக்கு எதிராக கன்னியாகுமரியில் நடைபெற்ற பல்லாயிரம் மக்கள் கலந்துகொண்ட பேரணியில் தமிழக அரசு காவல்த்துறையை ஏவி துப்பாக்கிச்சூடு நடத்தியது. பின்னர் 1991ல் சோவியத் ரசியாவின் உடைவினால் அத்திட்டம் தொடராமல் இருந்த நிலையில் மக்களின் எதிர்ப்பும் தணிந்திருந்தது. பின்னர் 2001ல் மன்மோகன் சிங் தலைமையிலான இந்திய அரசு ரசிய கூட்டமைப்புடன் கூடங்குளம் அணு உலை திட்டத்தை மீண்டும் துவங்கியதும் அதற்கு எதிரான போராட்டங்கள் மீண்டும் துவங்கின. இத்திட்டத்தை துவக்கம் முதல் இடிந்தகரையிலும், இடிந்தகரைக்கு வெளியேயும் மக்கள் எதிர்த்து போராடியதை மறைக்க பொய் பிரச்சாரங்கள் அணு உலை ஆதரவாளர்களால் திட்டமிட்டு நடத்தப்படுகிறது. 

கூடங்குளம் அணு உலையை சுற்றியுள்ள பகுதிகளில் வாழுகிற மக்களின் கருத்துக்களையும், ஒப்புதலையும் பெறாமலே எதிர்ப்பு குரல்களை கண்டுகொள்ளாமல் ரசிய கூட்டமைப்பின் உதவியுடன் 1000 மெகா வாட் உற்பத்திக்கான 2 அணு உலைகளை இந்திய அரசு கட்டியது. நேரடியான பாதிப்பிற்குள்ளாகிற அம்மக்களின் கேள்விகளுக்கு இதுவரையில் உரிய தகவல்களை பகிர்ந்து கொள்ளவும் இல்லை. இந்த அணு உலைகளின் தினசரி கதிரியக்க அளவு, அணு உலை கழிவுகளின் அளவு மற்றும் அவற்றை பாதுகாக்கிற முறை, அணு உலைக்கு தேவைப்படுகிற நீரின் அளவு, அணு உலையிலிருந்து வெளியேறி கலக்கும் நீரினால் கடல் மற்றும் கடல் உணவில் ஏற்படும் விளைவுகள், அணு உலையை செயலிழக்க ஆகும் செலவு மற்றும் அதன் விளைவுகள், ரசியாவின் பொறுப்பு ஆகியவை சம்பந்தமான மக்களின் கேள்விகள் மிகவும் நியாயமானவை. அக்கேள்விகளுக்கு எந்த வெளிப்படையான பதிலையும் வழங்காமல் அரசு அடக்குமுறையையும், பொய் பிரச்சாரங்களையும் கொண்டு அணு உலையை திறக்க முயற்சிக்கிறது. 

ஜப்பான், புக்குசிமாவில் மார்ச் 11, 2011ல் நடைபெற்ற அணு உலை வெடிப்பும், பாதிப்புகளும் கூடங்குளம் அணு உலை எதிர்ப்பு போராட்டத்தை மேலும் வலுவடைய வைத்தது. இதனிடையே ஜூலை 1, 2011ல் கூடங்குளம் முதல் உலையில் சோதனை ஓட்டம் செய்த போது மிகப்பெரிய சத்ததுடன், புகை கக்கியது. அதோடு சேர்ந்து அரசு நிர்வாகம் மக்களிடையே நடத்திய முறையற்ற அவசரகால பயிற்சிகளும் அப்பகுதில் வாழுகிற மக்களின் அச்சத்தையும், கவலையையும் மேலும் அதிகமாக்கியது. அதன் விளைவாக ஆகஸ்டு 11, 2011 அன்று கூடங்குளம் மற்றும் இடிந்தகரை பகுதி மக்கள் அணு உலைக்கு எதிராக தானாகவே போராட்டத்தை துவக்கினார்கள். மக்களின் போராட்டம் நடந்து கொண்டிருந்த நிலையில் எதிர்ப்பு குரல்களை கண்டுகொள்ளாமல் ஆகஸ்டு 2011ல் அணு சக்தி நிறுவனம் முதல் அணு உலையை செப்டெம்பர் 2011ல் இயக்க இருப்பதாக அறிவித்தது. இந்த நிலையில் செப்டெம்பர் 11, 2011 முதல் தொடர் உண்ணாவிரதம் இடிந்தகரையில் துவங்கியது.

செப்டெம்பர் 21, 2011ல் போராட்டக்குழுவின் பிரதிநிதிகளை மாநில முதலமைச்சர் செல்வி.ஜெ.ஜெயலலிதா சந்தித்து அவர்களது கோரிக்கைகளை கேட்டறிந்த பிறகு மக்களின் அச்சம் மற்றும் கவலைகளை போக்குவது வரையில் அணு உலையின் பணிகளை நிறுத்திவைக்க தமிழ்நாடு அமைச்சரவை தீர்மானம் நிறைவேற்றியது. பின்னர் இந்திய பிரதமரோடு நடந்த பேச்சுவார்த்தையிலும் மக்களின் கோரிக்கைகள் ஏற்கப்படவில்லை. மாநில அமைச்சரவை தீர்மானம் இயற்றிய நிலையிலும் அணுசக்தி நிறுவனம் தொடர்ந்து பணிகளில் ஈடுபட்டது. மாநில அரசும் மற்றும் மாவட்ட நிர்வாகமும் அதை தடுக்க எந்த நடவடிக்கையும் எடுக்கவில்லை. பல்வேறு கட்டமாக மாவட்ட நிர்வாகத்தோடு நடைபெற்ற பேச்சுவார்த்தையும் மக்களின் கோரிக்கையை அரசு ஏற்காத நிலையில் தோல்வியில் முடிந்தன. 

அணு உலையில் எரிபொருள் நிரப்புவதற்கு முன்னர் நிறைவேற்ற அணுசக்தி வாரியம் விதித்திருந்த 17 நிபந்தனைகளையும் கூடங்குளம் அணு உலையில் இதுவரையில் செயல்படுத்தவில்லை. அப்பகுதி மக்களுக்கு முறையான பாதுகாப்பு உபகரணங்களுடன் முறையான பாதுகாப்பு நடைமுறை பயிற்சிகள் வழங்கப்படவில்லை. அவசரகால பாதுகாப்பு மற்றும் உதவிகளுக்கான பாதுகாப்பு மையங்கள் ஏற்படுத்தப்படவும் இல்லை. தமிழக அரசு நியமித்த குழுவும் போராடுகிற மக்களை சந்திக்காமல் அரசுக்கு சார்பான அறிக்கையை வழங்கியது. அணு உலையை சுற்றியுள்ள பகுதிகளில் வாழுகிற மக்களின் வாழ்வாதாரங்கள் பாதிப்புகள் குறித்த எந்த ஆய்வுகளும் மேற்கொள்ளவோ, அவை குறித்த தகவல்களோ வெளிப்படுத்தபடவில்லை. இப்படி மக்களின் எந்த கோரிக்கைகளையும், பிரச்சனைகளையும் கண்டுகொள்ளாமல் கூடங்குளம் அணு உலையில் எரிபொருள் நிரப்ப அரசு தயாராவது மக்கள் மீது தொடுக்கிற சனநாயக மறுப்பும், வன்முறையுமாகும். 

கூடங்குளம் அணு உலைக்கு எதிரான போராட்டம் 1989 முதல் வன்முறையில்லாத மக்கள் போராட்டமாக நடைபெற்று வருகிறது. ’’கடந்த ஓராண்டாக அறவழியில்  நடந்துகொண்டிருக்கும் கூடங்குளம் அணு உலைக்கு எதிரான இடிந்தகரை மக்களின் போராட்டம் தற்போது ஒரு முக்கிய கட்டத்தை அடைந்திருக்கிறது. சுதந்திர இந்தியா சந்தித்த மக்கள் திரள் போராட்டங்களில் முக்கியமான ஒன்று கூடங்குளம் அணு உலைக்கு எதிரான போராட்டம் என்பதில் யாருக்கும் மாற்றுக்கருத்து இருக்க முடியாது. இந்திய தேசத்தின் ஆன்மாவை நோக்கி வலிமையான கேள்விகளை எழுப்பிய இந்தப் போராட்டம் இன்று அதிகாரத்தின் வன்கரங்களால் நசுக்கப்படும் அபாயத்தை எதிர்நோக்கியிருக்கிறது. இந்த நிலையில் மக்கள் விடுதலையில் நம்பிக்கை கொண்ட ஒவ்வொருவரும் போராடும் கூடங்குளம் மற்றும் இடிந்தகரை மக்களுக்கு ஆதரவு தெரிவிக்க வேண்டியது தார்மீக கடமை என்று நம்புகிறோம்.

எழுத்தாளர்கள், பத்திரிகையாளர்கள், கலைஞர்களாகிய நாங்கள் இடிந்தகரை மக்களுடன் நிற்கிறோம் என்பதை தெரிவிக்க விரும்புகிறோம். மக்களுக்காக, மக்களால் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டிருக்கும் மக்கள் அரசாங்கம் என்பதுதான் ஜனநாயகத்தின் அடிப்படை. ஆனால் ஜனநாயக விழுமியங்களை காற்றில் பறக்கவிட்டு, அறவழியில் நின்று போராடிய இடிந்தகரை மக்கள் மீது இன்று மத்திய அரசாங்கமும் மாநில அரசாங்கமும் சர்வாதிகார அடக்குமுறையை ஏவியிருப்பதும் , கடந்த செப்டம்பர் 10 அன்று நடந்த முற்றுகைப் போராட்டத்தில் அந்த மக்கள் மீது கண்ணீர்ப் புகைகுண்டு வீசியும், தடியடி நடத்தியும் தாக்குதல் நடத்திய காவல்துறையினரின் அராஜகமும், குலசேகரப்பட்டினத்தில் அந்தோணி என்கிற மீனவர் பலியாகக் காரணமான துப்பாக்கிச்சூடும் கடும் கண்டனத்துக்குரியது. போராடும் மக்களின் ஒருங்கிணைப்பாளராகிய சுப உதயகுமாரையும் போராட்டக்குழுவினரையும் மனித உரிமைகளுக்கு புறம்பான முறையில் காவல்துறை நடத்துவதையும் நாங்கள் வன்மையாக கண்டிக்கிறோம். பெண்களின் அதிகபட்ச பங்கேற்புடன் நடந்துவரும் இந்தப் போராட்டத்தில் பெண்கள் முன்னணியில் இருப்பதை தொடர்ந்து கொச்சைப்படுத்தும் ஆணாதிக்கப் பேச்சுகளுக்கும் எங்களது கண்டனத்தைத் தெரிவிக்கிறோம்.

“கூடங்குளம் அணு உலைகள் இரண்டும் கட்டப்பட்டுள்ளதால் அவற்றை திறக்க வேண்டும்” என்கிற நிலைபாடு எவ்வகையிலும் ஏற்க கூடியதல்ல. மக்களின் எதிர்ப்பையும் மீறி அணு உலைகளை கட்டிய அரசின் தவறுக்கான தண்டனையை அம்மக்கள் மீது திணிப்பது சரியல்ல. கூடங்குளம் அணு உலை பிரச்சனையில் மார்க்சிஸ்டு கம்யூனிஸ்டு, இந்திய கம்யூனிஸ்டு போன்ற அரசியல் கட்சிகள் மக்களின் நியாயமான இப்போராட்டத்தை ஆதரிப்பதற்கு பதிலாக மத்திய, மாநில அரசுகளின் சனநாயக மறுப்புக்கு துணையாக இருப்பது வருத்தத்திற்கும், கண்டனத்திற்குரியது. இத்தகைய போராட்டங்கள் சனநாயகத்தின் குரல்கள் என்பதை உணர்ந்து மக்களின் பக்கமாக நிற்பதே முற்போக்கான அரசியல் வெளியை உருவாக்கும்.

தமிழக அரசும் இந்திய அரசும் இந்த அராஜகப் போக்கை உடனடியாகக் கைவிட்டு போராடும் மக்களின் தார்மீக உணர்வுகளுக்கும் உரிமைகளுக்கும் உரிய மதிப்பும் அங்கீகாரமும் அளிக்க முன்வரவேண்டும் என்றும், இடிந்தகரை பகுதி மக்களின் வாழ்வாதாரங்களைச் சிதைக்கும் வகையில், காவல்துறையினர் நடத்திவரும் அத்துமீறல்களையும், தாக்குதல்களையும் கைவிடவேண்டும் என்றும் மக்களின் கோரிக்கையை ஏற்று அணு உலையில் எரிபொருள் நிரப்பும் முயற்சிகளைக் கைவிட்டு, அணு உலையை மூடவேண்டும் என்றும் நாங்கள் வலியுறுத்துகிறோம்.

இடிந்தகரை மக்களின் மீது போடப்பட்டுள்ள பொய்வழக்குகளை விலக்கிக்கொள்ளவும், கைது செய்யப்பட்டவர்களை விடுதலை செய்யவும், காவல்துறையினரின் தாக்குதல்களால் உண்டான சேதங்களுக்கு உரிய இழப்பீட்டை வழங்கவும், காயமடைந்தவர்களுக்கு நஷ்ட ஈடு வழங்கவும், வன்முறையை ஏவிய காவல்துறை அதிகாரிகள் மீது குற்றவியல் வழக்கு தொடுக்கப்படவேண்டும் என்றும் வற்புறுத்துகிறோம்''

Saturday, September 15, 2012

இடிந்தகரை மக்களின் போராட்டம் ஆக்க சக்தி!


Indian Coast Guard flew very low to threaten the people who stood in the water for their right to live at Koodankulam. Koodankulam people braved the threat. This photo was published in the NBC News website which indicates Koodankulam movement is getting worldwide attention
தமிழகத்தில் அனைத்து வீடுகளுக்கும், நிறுவனங்களுக்கும் அவசியமான மின்சார தேவையில் தன்னிறைவை அடைய முடியும். அதற்கு அணு உலைகளே தேவையில்லை. சூரியசக்தி தொழில்நுட்பம் மிகவும் வளர்ந்திருக்கிற இக்காலத்தில் ஒவ்வொரு வீட்டிற்கு தேவையான மின்சாரத்தை நாமே உற்பத்தி செய்ய முடியும். பஞ்சாயத்துகளில் இதற்கான திட்டங்களை வகுத்து, தேவையான தொழில்நுட்பம், நிதியை வழங்கினாலே போதுமானது. அப்படியான திட்டத்தை உருவாக்குகிற போது மின்கசிவு, மின்சேமிப்பு, மின்சார திருட்டு ஆகிய பிரச்சனைகளை கட்டுப்படுத்துவதும் எளிது. தற்போதைய மின் உற்பத்தி முறையானது மையப்படுத்தப்பட்டது. மையப்படுத்தப்படுகிற அதிகாரமும், உற்பத்தி முறையும் ஊழலையும், அடக்குமுறையையும் ஊக்குவிக்கவே பயன்படுகிறது. நமது உற்பத்திமுறையில் மாற்றம் உருவாக வேண்டுமென்று நம்புகிறேன்.

அணு உலை, அனல் உலை, நீர் மின்திட்டம் ஆகியவையெல்லாம் மையப்படுத்தப்பட்ட உற்பத்தி முறை. அவற்றில் ஊழல், பாதுகாப்பின்மை, சுற்றுச்சூழல் பாதிப்புகள், மின் விரயம் ஆகிய பல பிரச்சனைகளும் உள்ளன. தேவையான மின் உற்பத்திக்கான மிக தரமான சூரியசக்தி உபகரணங்களை ஒவ்வொரு வீடுகளிலும் பொருத்துகிற போது மாதந்தோறும் கட்டுகிற மின்கட்டணமும் மிச்சம். ஆனால் மின் உற்பத்தியில் முதலீடு செய்துள்ள நிறுவனங்களும், தயாரிப்பில் ஈடுபடுகிற நிறுவனங்கள் மற்றும் அவற்றிற்கு உரிமையாளர்களாக இருக்கிற அரசியல்வாதிகளும் இத்தகைய திட்டங்களுக்கு தடையாகவே இருப்பார்கள். இன்றைக்கு தனியார் பெருமுதலாளிகளின் விருப்பத்திற்கு ஏற்ப டீசல், பெட்ரோல் எரிபொருள் விலையை அதிகரிப்பதற்கு மையப்படுத்தப்பட்ட உற்பத்தி, பரிமாற்ற, சந்தைமுறையும், விலையை நிர்ணயித்துக்கொள்ள எண்ணை நிறுவனங்களுக்கு காங்கிரஸ் அரசு வழங்கியுள்ள அனுமதியும் காரணமாகும்.

உலகவங்கி உட்பட பன்னாட்டு நிறுவனங்கள் அரசுகளின் வசமுள்ள மின்சாரம், போக்குவரத்து, குடிநீர் உட்பட அனைத்து சேவைத் துறைகளையும் அரசிடமிருந்து பறித்து தனியாருக்கு வழங்க நிர்பந்தத்தை உருவாக்குகிறது. இன்றைக்கு படிப்படியாக மத்திய, மாநில அரசுகள் சேவைத்துறைகளை தனியார் வசம் ஒப்படைக்கின்றன. உதாரணமாக போக்குவரத்து, மருத்துவம் ஆகியவற்றை குறிப்பிடலாம். சந்தையின் விதிகளை நிர்ணயிக்கவும், கண்காணிக்கவும், கட்டுப்படுத்தவும் அரசு தயாராக இல்லாமல் தனியாரிடம் வணிகமயமாக மாறுகிற போது சேவைகளின் விலையும் அதிகமாகிறது. இன்றைக்கு சந்தைப் பொருளாதாரத்தில் இந்தியாவில் மக்கள் சந்திக்கிற விலையேற்றம், சேவைகளின் தரமின்மை ஆகிய பல பிரச்சனைகளுக்கு கட்டுபாடற்ற இத்தன்மை முக்கிய காரணம். பொருளாதார கொள்கையில் மிகப்பெரிய மாற்றம் வராமல் போனால் இன்னும் பல பத்தாண்டுகளுக்கு அரசாங்கம் தனது பொறுப்புகளிலிருந்து விலகுகிற போக்கும் அதன் விளைவாக சேவை மற்றும் பொருட்களின் விலையேற்றமும் பன்மடங்காக அதிகரிக்க இருக்கிறது. குறிப்பாக குடிநீர், மின்சாரம் ஆகியவை தனியார் வசம் கைமாறப்போகிறது. இப்போதே நகர்புறங்களில் பெரும்பாலான வீடுகளில் தேவையான தண்ணீரை தனியார் நிறுவனங்கள் அல்லது தண்ணீர் மாபியாக்களிடமிருந்து வாங்குகிற நிலை. மாநகராட்சி, நகராட்சி, பேரூராட்சி ஆகிய உள்ளாட்சி அமைப்புகள் வினியோகம் செய்கிற குடிநீர் தனியாரிடம் போகும் போது தண்ணீர் உரிமை முற்றாக மக்களிடமிருந்து பறிக்கப்பட்டுவிடும். அதன் பிறகு அந்த நிறுவனங்கள் நிர்ணயம் செய்கிற விலைக்கு தண்ணீரை வாங்க வேண்டிய கட்டாயமான சூழலும் உருவாகும்.

எரிபொருட்களுக்கு நேர்ந்துள்ள நிலமை மின்சாரத்திற்கு மிக விரைவில் வருகிற அறிகுறிகள் தெரிகின்றன. அணுசக்தி நிறுவனம் இன்றைக்கு அரசின் துறையாக இருப்பினும், அவை உற்பத்தி செய்கிற மின்சாரத்தை மொத்தமாக ஒரு தனியார் நிறுவனத்திற்கு விற்றுவிட முடியும். ஏற்கனவே மின் உற்பத்தியில் முதலீடு செய்து, மின் வினியோகம் தனியாருக்கு அரசிடமிருந்து பறித்துக்கொள்ள தக்க நேரத்திற்காக அரசியல்வாதிகளும், நிறுவனங்களும் காத்திருக்கின்றன. இந்த கூட்டுக்கொள்ளையில் பாதிப்புகளை அடைய இருப்பது பயனாளர்களாகிய மக்கள் தான். இந்த பிரச்சனைகளிலிருந்து மீள வேண்டுமானால் நாம் மையப்படுத்தப்பட்ட உற்பத்தி, வினியோக முறையிலிருந்து மாற வேண்டும். நமது தேவைக்கான மின்சாரத்தை வீடுகளில் அல்லது கூட்டாக உள்ளூராட்சி அளவில் தயாரிக்கிற திட்டங்களை உருவாக்க அரசை கட்டாயப்படுத்த வேண்டும். இன்னொரு வகையில் சொன்னால் உற்பத்தியை மக்கள்மயப்படுத்துவது. உங்களுக்கு தேவையான மின்சாரத்தை உங்கள் வீடுகளில் சுலபமாக உற்பத்தி செய்ய முடியுமானால் சூரியசக்தி மின்சாரத்தை விரும்ப மாட்டீர்களா? அதற்கான வழிகள் இருக்கிற போது மின்சாரம் என்ற போர்வையில் நிலம், நீர், காற்றை மாசுபடுத்தி அழிவு தருகிற அணு உலைகளை உருவாக்க ஆதரிக்கலாமா?

தற்போதைய மின் உற்பத்தி முறையிலிருந்து நகர்ந்து வீடுகளில் மின் உற்பத்தியை உருவாக்குவதை மாநிலத்தின் இலட்சிய பெருங்கனவு திட்டமாக மாற முடியும். இக்கனவை பற்றிக்கொள்கிற தலைமை உருவாகுமானால் எவருக்கும் அடிமைப்படாத தன்னிறைவான மக்கள் சமூகத்தை தமிழகத்தில் கட்டியெழுப்ப முடியும். அப்துல்கலாமின் அணுகுண்டு கனவு போல அழிவிற்கான பாதையல்ல இக்கனவு.

உண்மையில், அணு உலையை எதிர்த்து போராடுகிற மக்கள் அத்தகைய லட்சிய கனவுடையவர்கள். அணு உலையை எதிர்த்து போராடுகிற மக்களுக்கு இந்த நாட்டின் மக்கள் மீது இருக்கிற சமூக அக்கறை மன்மோகனுக்கும், அணு விஞ்ஞானிகளுக்கும் இருப்பதாக தெரியவில்லை. அணு உலையை எதிர்க்கிற மக்கள் அனைத்து மக்களுக்கான அரசியலையும், தன்னிறைவான நாட்டையும் கட்டியெழுப்பவே போராடுகிறார்கள். அன்னிய நாடுகளின் நிர்பந்தங்களுக்கும், பன்னாட்டு நிறுவனங்களின் வேட்டைக்காடாகவும் இந்த மண்ணை அனுமதிப்பதை எதிர்க்கிறார்கள். அழிவையும், பெரும் சுற்றுச்சூழல் சீர்கேட்டையும் விளைவிக்கிற அணு சக்தியை எதிர்த்து அவர்கள் எழுப்புகிற முழக்கங்கள் ஒரு கோடி அணுகுண்டுகளை சேர்த்து வைத்தாலும் உருவாக்க முடியாத ஆக்க சக்தியை கொண்டுள்ளது. நீங்கள் அன்னிய நாடுகள் வழங்குகிற அணு அழிவின் பக்கமா? அல்லது அழிவை தடுப்பதற்கு முன்னெச்சரிக்கையாக வருமுன் காக்க போராடுகிற மக்கள் பக்கமா?